26, జులై 2021, సోమవారం
వలస బ్రతుకులు
.
BJYM ఆంధ్రప్రదేశ్ రాష్ట్రస్థాయి కధల పోటీలో సెలెక్ట్ కాబడి సంకలనం లో చోటు చేసుకున్న నా కథ
వలస బ్రతుకులు
నిప్పులు చెరుగుతున్న ఎండలో కాళ్లకు చెప్పులు లేకుండా నడుస్తున్నారు ఓ జంట.
నెత్తిపై ఓ మూట,చంకలో ఓ మూటతో ప్రయాణం.కరోనా ఉన్నట్టుండి రేపిన కలకలం తో ఉపాధి కోల్పోయారు. కూలి పని లేకపోవడంతో సొంత ఊరికి ప్రయాణం అయ్యారు బాందియా,జితిన్ కృష్ణన్.
ఏ తోడూలేనివారికి నీ నీడే తోడు అన్నట్లు ఉంది వారి పరిస్థితి.ఆమె నిండు గర్భిణి. రైల్లోప్రయాణం చేయాలనుకుంటే సీటు దొరకలేదు. లారీల్లో వెళ్ళటానికి మనిషికి రెండు వేల పైన అడుగుతున్నారు. ఇద్దరికీ అంటే అయిదు వేల రూపాయలు.ఎక్కడి నుంచి తెస్తారు? అందుకే చేసేది ఏమీ లేక కాలి నడకన ప్రయాణమయ్యారు.వీళ్ళు వెళ్లాల్సింది వంద కిలోమీటర్లే.మరెందరో వలస కార్మికులు వేల కిలోమీటర్లు ఇలా కాలినడకన నడుస్తున్న వార్తలు చాలామంది హృదయాలను ద్రవింపచేస్తున్నాయి.
" మామా! అలసటగా ఉంది. కాసేపు ఎక్కడైనా కూర్చుందామా?" అడిగింది ఆమె.
" అలాగే ! కానీ ఎక్కడ?ఒక చెట్టనేదే లేదు. ఇళ్ళూ లేవు. అరుగులూ లేవు. నాగు పాములా సర సర ప్రాకుతున్న రోడ్డు తప్ప . పోనీ దాని మీదే కూర్చుందాం అంటే భగ భగ మండిపోతుంది .అయినా తప్పదు."అని
గుడ్డల మూట లోంచి ఉన్న రెండు చీరలను తీసి మడత పెట్టి రోడ్డు మీదే వేసి వాటి మీద భార్యను కూర్చోబెట్టాడు.
ఆ సమయంలో విశ్రాంతి తీసుకోక ఇలా తనతో పాటు ఇంత అవస్థ పడుతున్న ఆమెను చూస్తుంటే కన్నీళ్లు ఆగటంలేదు అతనికి.
బాందియా మాత్రం దానిని కష్టంగా భావించటం లేదు. తన బరువు కాకుండా బిడ్డ బరువును మోస్తున్నానన్న బాథాలేదు. ఇంకా అది ఆమెకు ఆనందాన్నిస్తోంది. ఆ ఇష్టమే ఈ బాధను తగ్గిస్తోంది.
తొలిబిడ్డ .అందుకే అంత మమకారం. కాసేపు కూర్చున్నాక దొరికిన చోట పట్టుకున్న మంచినీళ్ల సీసా తో పసిపిల్లకు పాలు పట్టించిన్నట్లు పట్టించాడు కృష్ణన్ బాందియాకు.
" మామా!"అంది ఆమె
కళ్ళలో ప్రేమ నింపుకుంటూ.
"కాసినే తాగు.మళ్లీ దారిలో ఆహారం పొట్లాలు దొరక్కపోతే ఇవే గతి అవుతాయి.బరువని వదిలేస్తే ఈ దాహానికే ప్రాణాలు బలి అయిపోతాయేమో?"
"ఏమో! మామా! కడ దాకా వెళతామా? ఊరు చేరుతామంటావా?" దిగులుగా అడిగింది.
"అధైర్య పడమాకు.చేరక ఎక్కడికి పోతాము.నీకు తోడు నేనున్నాగా. మనకు తోడు మన బిడ్డ .ఏమంటావ్?"
నుదిటి మీద నుంచి కారుతున్న చెమటతో కన్నీళ్లు కలిసి జారిపోతుంటే ఓ శుష్కమైన నవ్వు కనిపించి మాయమయ్యింది వారిద్దరి పెదాలపైన.
ఊరి చివరలో ఉన్నారు. ఇంతలో ఓ అమ్మ వచ్చి ఇద్దరికీ చెప్పులు ఇచ్చి వెళ్ళింది. అలా ఆమె అందరికీ చెప్పులు పంచుతోంది . ఏదో ఆమెకు తోచిన సాయం.
ఎందరో ధనవంతులు ఏసీ రూముల్లో హాయిగా నిద్రపోతుంటే తాము మాత్రం ఇలా ఎండనక వాననక ప్రయాణిస్తున్నాం. ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్కరిని కాపాడినా చాలే అన్న ఆలోచన కూడా చేయలేని నిస్సహాయ స్థితిలో వాళ్లంతా.
ఎప్పుడు మారతారో ఈ జనం?
వంద కిలోమీటర్ల గమ్యాన్ని ఎలా చేరతమా అన్న మాట తప్ప మరో ధ్యాస లేదు వారికి. వారం రోజుల నుంచీ ఇలా నడుస్తూనే ఉన్నారు.లూథియానా నుంచీ బీహార్ లోని తమ సొంత గ్రామం కి ఎప్పుడు చేరుకుంటామా అనే తహ తహ. తమ చుట్టూ ఎందరో వృద్ధులు, మరెందరో పిల్లలు. జనమంతా గుంపులు గుంపులుగా.అందరిదీ ఒకే ఆశ. ఎలాగైనా తమ ఊరు చేరాలని. ప్రభుత్వం వారు పంపేదాకా ఆగలేకపోతున్నారు. తమ వంతు ఎప్పుడు వస్తుందో తెలియక ఈ సాహసానికి ఒడిగడుతున్నారు.ఆ సంఖ్య లక్షల మీద ఉంది మరి.
ఉన్నట్టుండి బాందియాకు నొప్పులు ప్రారంభమయ్యాయి. దరిదాపుల్లో ఎక్కడా ఇల్లనేదే లేదు .సూర్యుని ప్రతాపం తప్ప.
ఆ నిండు చూలాలు పడుతున్న బాధను చూడలేక తలలు తిప్పుకుంటున్నారు అంతా. చివరకు ఆ రోడ్డుమీదే ప్రసవం జరిగిపోయింది ఆమెకు.
విషాదం విషాదాన్నే వెతుక్కున్నట్లు పుట్టిన బిడ్డ మరణించింది. అప్పటిదాకా గాలికి రెపరెపమంటున్న ఆశ చచ్చిపోయింది .
వారిద్దరి రోదనలతో నింగీ నేలా ఏకమయ్యాయి.
మామను పట్టుకుని ఏడుస్తున్న బాందియా ఏడుపును ఎవరూ ఆపలేకపోయారు.
రెండు గంటలు ఆగి మళ్లీ ప్రయాణమయ్యారు .
తమది కాకుండా పోయిన ఆ బిడ్డను ఖననం చేసిన బాధ బరువును కూడా మోస్తూ .కొంత దూరం నడిచాక డ్యూటీలో ఉన్న పోలీసులు వాళ్ళను అలా చూసి చాలా బాధ పడ్డారు .
వారిద్దరికీ కాళ్ల నిండా పుళ్ళు.
" మీరు ఆగండి .ఏదోలా మిమ్మల్ని మీ ఊరు చేరుస్తాం." అని చెప్పారు.
"వీళ్ళ మాటల్లో ఎంత నిజం ఉంది "అని ప్రశ్నిస్తున్నట్లు ఉన్నాయి వారి గాజు కళ్ళు.
కరోనా అన్న చిన్న మూగజీవి.ప్రపంచాన్నంతా అల్లకల్లోలం చేసేస్తోంది.అతాకుతలమయి పోతున్నాయి ఎందరో జీవనాలు.
ఉద్యోగాలు పోయి జీతాలు లేక ఎందరో కూలీలు పొట్ట చేత పట్టుకొని ఇలా సాగిపోతున్నారు.
ఈ రోజు తింటే అయిపోయే బతుకులు .రేపటి కోసం దాచుకోవటానికి ఏముంటుంది?
దాచుకోవాలి.రోజుకో రూపాయి దాచుకున్నా ఈ కష్ట కాలంలో ఎంతో ఆదుకునేది.పొదుపు ఇచ్చే సుఖం ఇప్పుడు ఎందరికో అర్ధం అవుతున్నా ఏమీ చేయలేని పరిస్థితి.
అటుగా వెళ్తున్న లారీని ఆపి వాళ్ళిద్దర్నీ దగ్గరుండి ఎక్కించారు పోలీసులు .
వాళ్ళకి కృతజ్ఞతాపూర్వకంగా చేతులు కలిపి దండం పెట్టారు వాళ్లిద్దరూ.
చివరకు తమ ఊరి పొలిమేర కనిపించటంతో
ప్రాణం లేచి వచ్చినట్లయింది వారికి.
ఎక్కడో విదేశాలకు వెళ్లి స్వదేశానికి వచ్చి మన మట్టిని తాకిన అనుభూతి. అంత సంతోషంలోనూ బిడ్డను పోగొట్టుకున్న బాధ.
వారిని ఓదార్చటానికి అన్నట్లు చినుకులు చిన్న చిన్నగా రాలటం ప్రారంభించి వానగా మారి వారి హృదయాలను తడిపేసింది.
వాళ్లే ఎదురుతిరిగితే పరిస్థితి ఏమిటి?
ఆ రోజు రాకుండా చూసుకోవాల్సిన బాధ్యత మన అందరిది.
సమాప్తం
11, మే 2021, మంగళవారం
గాంధీ కోరిన రాజ్యమా ఇది?
https://youtu.be/BEXzsjwY-jg
అర్ధరాత్రి స్త్రీ బయట తిరగడం మాట అటుంచి పగలు కూడా తిరగలేని ప్రపంచం ఇది. వినండి 1993 లో వ్రాసిన కధ Headphone 🎧 లో వినండి.
*Google Podcast లేదా Apple Podcast లో కూడా ఈ కథలు అన్ని వినవచ్చు.
29, ఏప్రిల్ 2021, గురువారం
రేపటి తరానికో స్ఫూర్తి
స్ఫూర్తి
లేఖిని మనసంతా అల్లకల్లోలంగా ఉంది .లోపల సాగర మధనమే జరుగుతోంది. తన చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం ఆమె ఆశించినట్లు ఉండకపోవడమే కారణమని మనసు బల్లగుద్ది చెబుతోంది .
ఈ వాతావరణాన్ని మార్చలేమా అన్నదే అనుక్షణం ఆమెను వేధిస్తున్న ప్రశ్న. అది ఉషోదయంతో ప్రారంభమై అరుణోదయంతో కూడా ముగియటం లేదు .రెప్ప మూత పడే వరకు ఆమె అలా సతమతమవుతూనే ఉంటుంది. అది ఆమె భరించలేకపోతోంది .ఏం చెయ్యాలి ?ఏం చెయ్యాలి అన్న ఆలోచనే ఆమెను నిలువనివ్వటం లేదు. అన్యమనస్కంగానే పనుల్లో పడింది .కాలం మనకోసం ఆగదుగా !
* * *
ఎల్.ఐ.సి ఆఫీస్ లో అడుగు పెట్టింది లేఖ. అందులో ఆమె క్లర్కుగా పని చేస్తోంది. లోపలికి రాగానే తోటి ఉద్యోగి "హాయ్! లేఖా!గుడ్ మార్నింగ్" అంది
అప్పటిదాకా ఏదైతే కాసేపు పక్కకు పెడదామని ప్రయత్నిస్తోందో అదే ఆలోచన ఆమె కళ్ళ ముందు మళ్లీ ప్రత్యక్షమైంది .
"శుభోదయం" అని హాయిగా మధురమైన తెలుగులో పలకరించుకోవలసింది పోయి ఈ గుడ్ మార్నింగ్ లు ఏమిటో..మనసు మూగబోయింది .
చిన్న చిరునవ్వును సమాధానంగా ఇచ్చి తన సీట్లో కూర్చుంది .
ఒక గంట తర్వాత మేనేజర్ లోపలికి రమ్మని పిలిచారు .ఏమిటా అని లోపలికి వెళితే ప్రమోషన్ వచ్చిందని శుభవార్త చెప్పారు. ఆనందాన్ని అనుభవించే లోపే శుభాకాంక్షలు తెలుపటానికి షేక్ హ్యాండ్ ఇవ్వాలని చేతులు ముందుకు జాపారు ఆయన.
మళ్ళీ తనే వెనక్కు తీసుకున్నారు మీకు షేక్ హ్యాండ్ ఇవ్వటం ఇష్టం ఉండదు కదా అని.
"అభినందనలు" అన్నారాయన.
"కృతజ్ఞతలు సార్ !"అని చెప్పి బయటకు వచ్చింది .
.
ఇంతలో మేనేజర్ బదిలీ అవడంతో ఆ స్థానంలో కొత్తగా చేరటానికి వేరే ఆయన రావటంతో మళ్లీ సందడి మొదలైంది .
ఆమెలో ఘర్షణ కూడా. ఎందుకంటే అక్కడ మళ్లీ షేక్ హ్యాండ్ లు
ప్రత్యక్షమయ్యాయి .
అమెరికా ప్రెసిడెంట్ ఒబామా అంతటివారు మన నమస్కారం లో భారతదేశం సంస్కృతి ,సాంప్రదాయం ఉట్టిపడుతుంది అని ప్రశంసిస్తుంటే మనమేమిటో ఇలా.. మనసు మూగగా రోదించడం ప్రారంభించింది.
ఇంతలో తన వంతు రావడంతో రెండు చేతులు జోడించింది. "నమస్కారం !"అంటూ .
ఆయన ముందుకు చాచిన చేతిని వెనక్కు తీసుకుని "నమస్కారం!"" అంటూ రెండు చేతులు జోడించారు.
ఆయన కళ్ళల్లో ఈ వింత ఏమిటి అన్న ప్రశ్న ఆమె గమనించి కూడా పట్టించుకోలేదు .
ఎందుకంటే అది అలవాటు అయిపోయింది. ఇప్పుడు ఈ విషయం ఆ ఇద్దరు మేనేజర్లు మధ్య ఓ అరగంట చర్చనీయాంశం అవుతుంది. పాత చింతకాయ పచ్చడి అని తనను వెలాకోళం చేసుకుంటారు .అయినా ఏమీ అనిపించదు. ఇదంతా జరుగుతున్నప్పుడు ఒకరికి ఒకరు గమనించుకుంటూ విరుపులు విరిచేస్తారు .అది మామూలే అయినా ఆమె తన పద్ధతి మార్చుకోదు.వాళ్లే మారాలి .వారిలోనే మార్పు తీసుకురావాలని ప్రయత్నిస్తుంది పడి లేచే కెరటంలా .ఎప్పటికైనా తను ఆశించిన తీరం చేరక పోతానా అనే మనోధైర్యంతో ముందుకు సాగుతూనే!
* * *
కాఫీ పెడదామని వంటింట్లోకి నడిచింది లేఖ.
కాస్త సమయం దొరికితే టీ.వీ ముందు వాలిపోతాడు భర్త 'భరద్వాజ్ '.
ఎప్పుడూ అలా టీ.వీ చూడటం నచ్చదు. అయినా భార్యాభర్తలు కలిసి కలకాలం ఉండాలని సర్దుకుపోతుంది. కాఫీ తాగే ఆ కాసేపు అతనికి కంపెనీ ఇస్తూ ఉంటుంది. ఏదో ఈమధ్య వచ్చిన సినిమా లాగుంది. అతను చూస్తున్నాడు.
కొత్తగా పెళ్ళైన జంట ఏదో గొడవ పడి 'నువ్వు వర్జిన్ వా?' అని అడిగే స్థాయిలో కొట్టేసుకుంటున్నారు .
ప్రస్తుత పరిస్థితులను అద్దం పడుతున్నా లేఖ మనసు రోదిస్తూనే ఉంది.
సమాజం ఇలా మారిపోయింది ఏమిటని?
శీలానికి ఎంతో విలువ ఇచ్చే వాళ్ళం. ఇప్పుడు అది ఎక్కడా కనిపించడం లేదు.
ఇద్దరి పోట్లాట తారాస్థాయికి వెళ్ళిపోతోంది.
"నాతో ప్రేమ వ్యవహారం నడుపుతూనే మరొకరితో మాటలు కలపలేదా?" హీరో ప్రశ్న .
"పెళ్లి చూపుల్లో మీరు పది మందిని సెలెక్ట్ చేసుకోగా లేనిది మాకు ఎంచుకునే హక్కు లేదా?" అని హీరోయిన్ ఎదురు ప్రశ్న .
ఇదయితే కొంత ఫరవాలేదు. నిశ్చయ తాంబూలాలు అయ్యాక కూడా సంబంధం వదిలేసుకుని మరో మంచి సంబంధం వచ్చింది అని ఎలాంటి బిడియం లేకుండా ఈమధ్య వేరే పెళ్లిళ్లు కూడా చేసుకుంటున్నారు.
జీవితాంతం అనుభవించేది. ఇలాంటి వాటిలో మొఖమాట పడితే ఎలా అన్నది వారి సమాధానం.
మాట మీద నిలబడటం ఎప్పుడో మానేశారు .
తన ఆలోచనల్లో తను ఉండగానే హీరో ఆమెను పొమ్మనటం హీరోయిన్ పెట్టి సర్దుకుని వెళ్లిపోవడం జరిగిపోయింది.
ఈమధ్య సినిమాలన్నీ బ్రేకప్ నేపథ్యమే !
భరద్వాజ్ మాత్రం చాలా సంతోషంగా సినిమాని ఆస్వాదిస్తున్నాడు.
ఏవో రెండు మాటలు మాట్లాడి పక్క గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది లేఖ.
ఆ ఖాళీ కప్పులను కడిగేసి వంటింట్లో బోర్లించేసింది.
ఇంతలో 'ఆంటీ 'అంటూ పక్కింటి దీప్తి వచ్చింది.
" రా !లోపలికి వెళ్లి మాట్లాడుకుందాం "అంటూ పెరట్లోకి తీసుకు వెళ్ళింది.
ఆమె గోడు వినిపించుకొనే ఏకైక వ్యక్తి .ఇద్దరి భావాలు ఒక్కటే కావటంతో వాళ్ళిద్దరూ తొందరగా దగ్గర అయిపోయారు .
"ఏమిటి ?నాతో ఏమైనా పని ఉందా ?"అని అడిగింది.
"ఈయన క్యాంపుకు వెళ్లారు. పక్క పోర్షన్లో ఉండే కామేష్ ప్రవర్తన ఏమీ బాగోలేదు. వాళ్ళావిడ లేనప్పుడు ఫోన్ చేస్తాడు. టిఫిన్ తిన్నావా అని అడుగుతాడు. అంతటితో ఆగకుండా టిఫిన్ తినడానికి వాళ్ళింట్లోకి రమ్మంటాడు. ఆవిడ లేనప్పుడు అలా పిలవచ్చా? మగవాళ్ళంతా ఇలా తయారవుతున్నారు ఏమిటి ఆంటీ ?సంసారం గుట్టుగా చేసుకుంటున్నా మనతో అలా ప్రవర్తించటం తప్పు కాదా? విదేశాలులోలా ఆడవారితో వారిలా మాట్లాడటం ఆశ్చర్యాన్ని కలిగిస్తోంది .మనం మన దేశంలోనే ఉన్నామా అన్న సందేహం కలుగుతోంది .రాత్రికి నేను అక్కడ ఉండలేను. కొత్తగా రావడం వలన ఇక్కడ నాకు తెలిసిన వారు కూడా ఎవరూ లేరు మీరు తప్ప .
చివరి మాటలు అంటుంటే ఆమె గొంతు గద్గద మయ్యింది.
లేఖ ఆమె దగ్గర చేరి "భయపడే వాళ్ళనే లోకం మరీ భయపెడుతుంది .ఎదురు తిరిగితే తోక ముడుస్తుంది అని గుర్తుంచుకో దీప్తీ "అంది.
మా ఇంటికి వస్తానని అడగాలా? వచ్చేస్తున్నాను అని చెప్పవచ్చు .నీకా హక్కు ఈ అమ్మ దగ్గర ఎప్పటికీ ఉంటుందని గుర్తుంచుకో."
"అంకుల్ కి ఇబ్బంది ఏమో?"
"ఏమీ లేదు .అలాంటి ఆలోచనలు ఏవీ రానీయకు."
"సరే ఆంటీ "
"ఆ ఆంటీ అనే పిలుపు మార్చు. బిచ్చగాడి దగ్గర్నుంచి అందరూ ఆంటీలు ..అంకుల్ అనే. చచ్చిపోతున్నాను వినలేక. అలాగే నువ్వు కూడా పిలుస్తున్నావ్. బాగా అలవాటైపోయింది అందరికీ.
"నిజమే అమ్మా!ప్రతిసారి అలా పిలవాలని వస్తాను . మళ్ళీ ఇక్కడికి వచ్చేటప్పటికే అలా పిలిచేస్తున్నాను.
"పక్కనున్న నిన్నే మార్చలేక పోతే ఇక నేను ఎవరిని మార్చగలను? నువ్వే చెప్పు."
"లేదు .లేదమ్మా .పిలుస్తానుగా."
"ఎన్నాళ్లకు?"
" క్షమించమ్మా"
" సరే రాత్రికి బోలెడు కబుర్లు
చెప్పుకుందాం .వచ్చేసేయ్."
"అలాగే .రాత్రి నిద్రపోకపోతే రేపు ఆఫీసులో మీకు నిద్ర వస్తుంది. మీ మేనేజర్ క్లాస్ పీకుతారు ."
"అంత లేదులే" అని నవ్వేసింది లేఖ .
వెళ్ళిపోతున్న దీప్తిని చూసి లేఖ పక్కన చేరాడు భరద్వాజ్.
"ఏమిటి కాసిన్ని కబుర్లు మా మీద ఒలకబోస్తావా ?"అంటూ.
"టీ.వీ గారిని వదిలితే కదా కబుర్లు ..కాకరకాయలు.."
"ఇప్పుడు అదే పని చేసి వస్తున్నాను ."
"ఎవరు నమ్ముతారు ?అక్కడ ప్రకటనలు వస్తూ ఉండి ఉంటాయి. విరామాన్ని మీరు ఇలా ఉపయోగించుకుంటున్నారు."
"నిజమే లేఖా!ఆఫీసులో పని ఒత్తిడి ఎక్కువగా ఉంది. కాస్త రిలాక్స్
అవుదామని అలా దాని ముందు కూర్చుంటాను.కానీ అందులో చూసేవి నాకేమీ నచ్చని నీకు తెలుసు ."
"అదే మరి .నచ్చనివి చూడటం ఎందుకు ?కాలాన్ని వృధా చేయడం తప్ప."
తన ఒళ్లో పడుకున్న అతని వుంగరాల జుట్టుని సవరిస్తూ. "నువ్వు అలా చేస్తుంటే స్వర్గంలో ఉన్నట్లు ఉంటుందోయ్."
" ఏం కావాలి ఏంటి? ఆకాశానికి ఎత్తేస్తున్నారు."
"ఇద్దరు బంగారాలను ఇచ్చావు.ఇంక నాకేం కావాలి?" అన్నాడు ఆమెకు కన్నుకొడుతూ.
" సిగ్గు లేదు .వాళ్ళకి పెళ్లి చేస్తే మనవళ్ళు వచ్చే వయసు."
" నీ దగ్గర నాకు సిగ్గు ఎందుకోయ్?"
" చాల్లే ఊరుకోండి .ఎవరైనా వింటే నవ్విపోతారు."
" ఇక్కడ ఎవరు లేరు లేవోయ్.సందు దొరికితే అందరూ ఫారిన్ పరిగెత్తే వారే ." అంటూ చమత్కరించాడు .
"మనమున్నాముగా"
"ఒకళ్లు అనుకుంటే ఏం సరిపోతుంది? అందరూ అనుకుంటేనే సమాజంలో మార్పు వస్తుంది ."
"ఎందుకోయ్ అలా నిరాశ పడతావు ? ప్రతి వాళ్ళు ఇంజనీరు, డాక్టర్ అని చదువుతుంటుంటే మనం మన అబ్బాయిని ఉపాధ్యాయుడిని చేశాం .దానితో వేల మంది శిష్యులు బాగు పడే అవకాశాన్ని మన చేతుల్లోకి తీసుకున్నాం.అంతకన్నా ఇంకేం కావాలి?"
" ఏమో! అంత చిన్నగా సరిపెట్టుకునే మనస్తత్వం కాదు నాది . పబ్ లని , డేటింగ్ లని మనది కాని సంస్కృతి వైపు మొగ్గు చూపుతూ యువత పెడదారి పడుతుంటే చూస్తూ ఊరుకుంటే ఎలా? వాటిని బాన్ చేయాలిగా ."
"ఎంత పిచ్చి దానివి లేఖా! మద్యం త్రాగటం హానికరం అని ఒక పక్క అడ్వర్ టైజ్మెంట్ ఇస్తూనే బ్రాందీ తయారు చేస్తారు .వాటిని అమ్ముకోవటానికి లైసెన్స్ లు ఇస్తారు .ఇక అలాంటివి అమల్లోకి ఎలా వస్తాయి ? ``
"హు(! డబ్బు దాని వల్లే వస్తుందట. దేశ ప్రజల క్షేమం కంటే డబ్బే ముఖ్యం అయిపోతోంది ప్రభుత్వానికి."
"మరి ఇప్పుడు మనుషులు భూమిలా డబ్బు చుట్టూనే ప్రదక్షిణ చేస్తున్నారు. అందులో సందేహమే లేదు ."
"డబ్బుతో ఏమైనా కొనుక్కోవచ్చు కానీ మనశ్శాంతిని కొనుక్కోలేరు."
"అది ఎవరికి వాళ్లు అర్థం చేసుకోవాలి లేఖా!"
" అదే ..ఎందుకు అర్థం అవ్వటం లేదు అనేదే నా బాధ. ఇదొక్కటేనా? అన్ని విషయాల్లోనూ అంతే. మన చీర కట్టుకోవాలని ,మనం చేసుకునే విధంగా పెళ్లిళ్లు చేసుకోవాలని ,మనలా కలకాలం జంటలుగా నిలవాలని ముచ్చటపడి మనదేశానికి విదేశీయులు రావటానికి మొగ్గు చూపుతుంటే మనమేమో విలువైన మన సంప్రదాయాలకు త్రిలోదకాలిచ్చి అటు పరుగుపెడుతున్నాం. ఇది తప్పని మనకు తెలియదా?"
"ఎందుకు తెలియదు లేఖా! అందరికి అన్నీ తెలుసు. మనిషి సుఖం చూసుకుంటున్నాడు. అసలైన ఆత్మ శాంతి మనలోనే ఉంది అని, భగవంతుడు మనలోనే ఉన్నాడని ,అది సందర్శించుకునే సమయం ప్రతి మనిషి ఇవ్వాలనే విషయం కూడా మరిచి పరిగెడుతున్నాడు.``
``ధ్యానంలో ఉన్న విలువ ఎందరు ఎంత తొందరగా తెలుసుకుంటే అంత మంచిది."
" ఇందులో కాస్త చైతన్యం వచ్చింది లెండి. ఇప్పుడు ఆరోగ్యం పట్ల కాస్త శ్రద్ధ చూపుతున్నారు యోగా, వ్యాయామం వైపు మొగ్గు చూపుతున్నారు. కొంతలో కొంత ఆనందమే ."
"అవును లేఖా! అది శుభపరిణామమే .చుట్టుప్రక్కల వారిలో నీవాళ్ళేగా ఆ చైతన్యం వచ్చింది "
"అవును . ఎవరో ఒకరు పూనుకోవాలిగా . అన్నట్లు దీప్తి నిద్రపోవటానికి మన ఇంటికి వస్తానంది. ఇలా కబుర్లలో పడితే ఆలస్యమవుతుంది. తొందరగా వంట చేసేసుకుని తను వచ్చేటప్పటికి భోజన కార్యక్రమాలు ముగిస్తే సరిపోతుంది. తను అడగగానే ఒప్పేసుకున్నాను. మీకు చెప్పేంత సమయం కూడా లేదు."
``లేఖా! నిర్ణయం నువ్వు తీసుకున్నా నేను తీసుకున్నా ఒకటే. ఒకరికి అంగీకారమైతే మరొకరు ఒప్పుకుంటాంగా. దానికి ప్రత్యేకంగా చెప్పాలా ఏమిటి? ఎప్పుడూ చేస్తున్నదదేగా!"
" అవునులెండి" అన్నట్టు కళ్ళతోనే ప్రశంసించింది అతన్ని.
దీప్తి ఎప్పుడూ అంటుంది హక్కులకోసం పోట్లాడుకోకుండా ఒకరికి కొకరు స్నేహితుల్లా మెలిగే మీరిద్దరూ అంటే నాకిష్టం . మీలా అందరు దంపతులు ఉండగలిగితే ఎంత బాగుంటుందని."
అది గుర్తొచ్చి ఆమె పెదాల మీద నవ్వు విరబూసింది.
"ఏమిటోయ్!నీలో నువ్వే నవ్వేసుకుంటున్నావు .మాకూ కాస్త పంచవచ్చుగా."
"ఆ(! ఏం లేదు .దీప్తి మాటలు గుర్తు వచ్చి."
" అదే ఏమిటని ?"
"ఒకరినొకరు మనం గౌరవించుకుంటామని, భావాలను అర్థం చేసుకుంటామని"
"ఓ(! ఇదేనా? నేను తరగాల్సినవి రేపటి కూరకు ఇచ్చేసేయ్ .గబగబా తరిగిచ్చేస్తాను." అంటూ లుంగీని పైకి మడిచాడు యుద్ధరంగానికి వెళ్లే సైనికుడిలా."
అది చూసి లేఖ నవ్వుకుంది.
* * *
"అమ్మా !"అంటూ దీప్తి లోపలికి వచ్చింది.
రా!దీప్తీ! ఒక్కదానివి ఏం చేసుకుంటావు .మాతో తినెయ్యమంటే వద్దన్నావు.ఒక్కోసారి నా మాట వినవు.నాకు భలే కోపం వస్తుంది "
"పొద్దున్నే రెండు పూటలకు వండేశాను.``
"సరే !నీకు పలుచటి దుప్పటి కావాలా ?మందపుదా ?"
"పలచటిదే ఇవ్వండి. వర్షాకాలం అయినా ఎండాకాలంలా ఉంది .పచ్చటి చెట్లను నరికి మన గాలిని మనమే దూరం చేసుకుంటున్నాం."
" అవునురా. పర్యావరణం గురించి ఎంత చెబుతున్నా పట్టించుకునే వారే కరువవుతున్నారు. మొక్కలు పెంచటంలో సరైన శ్రద్ధ వహించడం లేదు . అది ఎంత ప్రమాదమో తెలిసినా నిర్లక్ష్యం చేయటం వింతగానే అనిపిస్తుంది."
ఇద్దరూ బెడ్ మీదకు చేరారు.
"అమ్మా!మీ అబ్బాయి ఆర్మీ కదా! బాగున్నారా?"
"నిక్షేపంగా ఉన్నాడు. దేశద్రోహులును మన వైపు కన్నెత్తి చూడకుండా పహారా కాస్తూ."
" బిడ్డను సైనికుడిగా పంపటమంటే త్యాగమే కదా!" "అలాంటి పెద్ద మాటలు నాకు తెలియదు .కొన్ని లక్షలు కోట్ల మందిని కాపాడటానికి నా బిడ్డ సమాధి అయితేనేం?ఇక్కడున్న వారంతా బాగుంటారుగా అనుకుంటాను నేను. రక్షణ కోసం ఎందరో తల్లులు తమ బిడ్డలును మన దేశానికి ఇవ్వాల్సిందే .అది మన బాధ్యత ,కర్తవ్యం కూడా."
" మీ భావాలు అన్నీ బాగుంటాయి అమ్మా!"
"ఇది నాకేం పరిమితం కాదు దీప్తి .నువ్వు కూడా నాలాగే ఆలోచిస్తావు కదా .నీ బిడ్డలనూ అలా పెంచు . అంతే కాకుండా ఆడ ,మగ వేరు కాదని,సమమేనని,అన్నింటా ఒకరికొకరు సహకరించుకోవాలి అనే ఒక్క విషయం మన ముందు తరానికి రుచి చూపించగలిగితే మన సమాజం రూపురేఖలే మారిపోతాయి .మనం కోరుకుంటున్నట్లుగా మన చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం కనిపిస్తుంది."
" నిజమేనమ్మా!"
అలా కబుర్లతో ఎప్పుడు నిద్రలోకి జారుకున్నారో వాళ్ళిద్దరికే తెలియదు.
* * *
" మొత్తానికి వాళ్ళవిడతోనే కామేష్ కి చెక్ పెట్టించావుగా"
నవ్వుతూ అన్నాడు భరద్వాజ.
"మరీ!మీ మగవాళ్లకు అలాగే బుద్ధి చెప్పాలి"
"నన్నెందుకోయ్ అతనితోకలుపుతావు.నేనుశ్రీరామచంద్రుణ్ణి. ఏమైనా నిన్ను మెచ్చుకోవాలోయ్.నీలా ప్రతీ గృహిణీ
సమాజం కోసం ఇలా ఆలోచిస్తే ఎంత బాగుంటుంది?``
"సమాజం అంటే ఎవరు మనమే కదా!ఒకరికి కష్టమొచ్చినప్పుడు మరొకరు సహాయం చేస్తే చాలు.గట్టిగా ప్రయత్నిస్తే అందరిలోనూ ఈ మార్పు తీసుకురావచ్చు.ఎప్పుడూ
నేను అదే పనిలో ఉంటాను``
"నేనూ నీకు తోడుగానే!"
కిలకిలా నవ్వుకున్నారు ఆ దంపతులు.
సమాప్తం
దేశ భక్తి..కధ
దేశభక్తి
చార్మినార్ ముందు నిలబడి దాన్ని చూస్తుంటే ఇన్నాళ్ళ తన కల నెరవేరినట్లే అనిపించింది. ఎంత అరుదైన అపురూపమైన కట్టడం? ఎప్పటినుంచో దాన్ని తనివితీరా చూడాలని ఉబలాటం . చదువులకు ఫారిన్ వెళ్ళిపోవటంతో ఇప్పటికి ఈ నేలను ముద్దాడే అవకాశం దొరికింది . అమ్మ ఒడిలో ఓలలాడినట్లే ఉంది . ఎప్పుడూ నెట్ లో చూసి ఆనందించటమే. పుట్టటం పెరిగింది అంతా విదేశాలలోనే . ఈ ముచ్చట తీర్చుకోవటానికి పాతిక సంవత్సరాలు పట్టింది .ఇక్కడంతా ఎంతో సందడి గా ఉంది . ఒకప్పుడు నిర్మానుష్యంగా ఉండే ఈ స్థలం ఇప్పుడు ఇసుక వేస్తే రాలనంత జనసమూహంతో కిటకిటలాడుతోంది . ఈ మధ్యే ఎక్కడో చదివింది ఈ విషయం. ఎంత మంది ఉన్నా ఎవరూ లేనట్లే తన ఆలోచనల్లో తను ఉండటం తనకే విచిత్రంగా ఉంది .రేపు సాలార్జంగ్ మ్యూజియం కి వెళ్ళాలి. ఒక రోజంతా చూసినా తనివితీరదట. పన్నెండు గంటలకు గడియారంలో బెల్ కొట్టటం అసలు మిస్ అవ్వకూడదని అమ్మ మరీ మరీ చెప్పింది. అలాగే బిర్లా మందిర్ కూడా. రాత్రిపూట వెన్నెల్లో ఎలా మెరిసిపోతుందో .. ఎంత చూసినా ఇంకా ఇంకా చూస్తూనే ఉండాలనిపిస్తుంది. నిజంగా చూసినప్పుడు ఇంకెంత బాగుంటుందో !ఏదీ వదలకూడదు. ఇక్కడ ఉన్నవి అన్నీ చూసెయ్యాలి.''ఈ రోజు ఇది ఉంది . రేపు ఇక్కడ ఏమీ కనిపించదు'' గుసగుసగా వినిపిస్తున్న ఆ మాటలకు అదిరిపడింది అపర్ణ .వీళ్ళు దేని గురించి మాట్లాడుకొంటున్నారు ?సందేహం రావటంతో ఇక వాళ్ళను, వారి మాటలను శ్రద్ధ గా వినటం ప్రారంభించింది .వాళ్ళకు అనుమానం రాకుండా వాళ్ళను అనుసరించటం మొదలు పెట్టింది . ఇదేదో చాటుమాటు వ్యవహారం లానే ఉంది .''హుష్! పబ్లిక్ ప్లేస్ లో ఇలాంటివి మాట్లాడొద్దని ఎన్ని సార్లు చెప్పాను? వినవు కదా'' విస్సుక్కుం టున్నాడు ఇద్దరిలో ఒకతను .ఇక నా అనుమానం రూడి అయిపోయింది . నా సందర్శనలను ప్రక్కన పెట్టి వీళ్ళ వెంటపడటమే పనిగా పెట్టుకోవాలని ఆ నిముషానే మనసులో గట్టిగా నిర్ణయించుకున్నాను . మన సంపదను మనమే కాపాడుకోవాలిగా!కాసేపు వాళ్ళు మౌనం పాటించారు .అది తుఫాను ముందు ప్రశాంతతలా తన మనసును కలవరపరుస్తోంది .వాళ్ళను అనుసరిస్తోందే కానీ మనసు మనసులో లేదు.అంటే వీళ్ళు చార్మినార్ని కూల్చేద్దామనా అనుకునేది .. అది తలచుకుంటుం టేనే గుండె గుభేల్ మంటోంది.ఒళ్ళు గగుర్పు పుడుతోంది. తన గుండె చప్పుడు తనకే భయంకరంగా వినిపిస్తోంది.వాళ్ళు నడక వేగాన్ని పెంచడంతో తన నడకను కూడా స్పీడు పెంచింది.తను ఇలా చెయ్యటం తప్పో ఒప్పో తెలియటం లేదు. మనసు చెప్పినట్లు ప్రయాణిస్తోంది. అంతే!సందులు గొందులు తిరిగి ఒకింట్లోకి వారు ప్రవేశించటం చూసాక కానీ ఆమె మనసు శాంతించ లేదు . అప్పటి దాకా వాళ్ళు తనని గమనిస్తారేమో నని దూరం దూరంగా నడిచింది.ఇప్పుడు కాస్త ఉపిరి తీసుకునే సమయం దొరికినట్లయింది.దగ్గరలో ఉన్న టీ కొట్టుకి వెళ్లి కూర్చుంది.అలవాటు ప్రకారం సర్వర్ టీ తెచ్చి ఇచ్చేసాడు. వేడి టీ గొంతులోకి దిగాక కానీ తన లోపల ఉన్న వణుకు తగ్గలేదు. ఇంకా కాళ్లు వణుకుతూనే ఉన్నాయి. టీ త్రాగుతూ చుట్టుప్రక్కల వాతావరణాన్ని గమనించసాగింది. బిజీ సెంటరే. కానీ ఎవరితో ఎవరికీ సంబంధం లేనట్లు ఎవరి పనుల్లో వారున్నారు. ఇప్పుడు జనాలకు డబ్బు సంపాదించుకోవటం తప్ప ప్రక్క వాళ్ళతో మాట్లాడాలనే ధ్యాసే ఉండటం లేదు. అలా ఉన్నారు మనుషులు. పోనీలే అదే మంచిది.అందువలనేగా ఇప్పటి వరకు తనని ఎవరూ పట్టించుకోలేదు.కాస్త సమయం గడవటం వలన ఇప్పుడు కొంచెం రిలీఫ్ గా అనిపించసాగింది. అయినా గుండెల్లో గుబులుగానే ఉంది.తను అనుసరించింది మాములు వ్యక్తులతో కాదు.ఆత్మాహుతి దాడిలో తమను తాము బలిచేసుకుంటూ వందలు వేల మంది ప్రాణాలతో చెలగాటమాడే ఉగ్రవాదులతో తను తలపడబోతోంది.'అప్పుడే అంత ఊహించేసుకుంటావ్ ఎందుకని?' మనసు మందలించింది. తన కెందుకో పూర్తి నమ్మకంగా ఉంది వాళ్ళలాంటి వాళ్ళేనని. వాళ్ళకి దగ్గరలో తనకొక ఇల్లు దొరికితే బాగుంటుంది. ఈ విషయాన్ని తను అంత తేలికగా తీసుకోదలచుకోలేదు.ఒకవేళ తనది ఊహే అయితే అంత కంటే ఆనందం ఏముంటుంది? అప్పుడే ఈ విషయాన్ని సంతోషంగా మరిచిపోతుంది. ఇప్పుడు ఎవరినీ వాళ్ళ గురించి అడగలేదు. ఏ మాత్రం తన మీద అనుమానం వచ్చినా అసలుకే మోసం వస్తుంది. హ్యాండ్ బాగ్ లోంచి టీ కి డబ్బులు తీసిచ్చింది.అప్పటికే వాళ్ళంతా ఎవరీ కొత్త అమ్మాయి అని చూపులతో సైగలు చేసుకోవటం గమనిస్తూనే ఉంది. ఆడపిల్ల అందులో అందమైనది .. ఆ మాత్రం టీ కొట్టులో పని చేసే వాళ్ళు పట్టించుకోవటం లో తప్పు లేదు. ముందు ముందు వీళ్ళతో తనకు పని పడినా పడవచ్చు. అయినా తనేమిటి ఏదో పెద్ద డిటెక్టివ్ లా ఆలోచించేస్తోంది. తన ఆలోచనలకు తనకే నవ్వు వస్తోంది. ఇంత హడావిడి లో కూడా.ఇక వాళ్ళ ఆలోచనలకు తెరదింపెయ్యాలి అనుకుని నవ్వుతూ వారి వైపు చూస్తూ ''దగ్గరలో ఏమైనా ఇల్లు దొరుకుతుందా?'' అని అడిగింది.''అదుగో ఆ పచ్చ బిల్డింగ్ ప్రక్క ఇల్లు ఖాళీనే. వెళ్లి కనుక్కోండి'' అన్నాడు టీ కొట్టు యజమాని.జీవితంలో అంత ఆనందం ఎప్పుడూ పడలేదు. అంత సంతోషం ఎందుకంటే ఇందాక వాళ్ళు లోపలికి వెళ్ళిన ఇంటి ప్రక్క ఇల్లే ఇది. ఇంకేముంది ఉత్సాహంగా కాళ్ళు కదిలాయి. అక్కడకు వెళ్లి మాట్లాడింది. వాళ్ళు పెట్టిన షరతులు అన్నిటికీ తన అంగీకారాన్నితెలిపి అడ్వాన్సు ఇచ్చి ఇప్పుడే చేరిపోతానని చెప్పేసింది. తాళం కొనుక్కుని తెచ్చుకునే వరకూ మీవి వాడుకుంటానని చెప్పి లోపలికి వెళ్ళింది. వాళ్ళ కిటికీ తన కిటికీ ఎదురెదురుగా ఉంది.భలే బాగుందే అని అనుకునేలోపే వాళ్ళు వచ్చి కిటికీ తలుపులు వేసేసారు. కాస్త గమనించే సమయం కూడా ఇవ్వలేదు. ఇన్నాళ్ళూ ఎవరూ లేరని తీసి ఉంచారన్నమాట. అయితే తను ఉహించినదే నిజమన్నమాట. ఇక ఇప్పటికి చేసేదేమీలేదని నిశ్చయించుకుని బయట పడింది.ఆ తర్వాత దగ్గరలో ఉన్న పోలీస్ స్టేషన్ గురించి,అక్కడ యస్ ఐ ఎలాంటివాడో కూడా ఎంక్వయిరీ చేసింది. ఈ మధ్య స్మగ్లర్లకు సహాయం చేసే పోలీసులు ఎక్కువై పోతున్నారు.అలాంటివారికి ఇన్ఫర్మేషన్ అందించటమంటే దొంగ చేతికి తాళాలు అందించినట్లే కదా! ఆమె ఎంక్వయిరీ లో అతను సిన్సియర్ అని తెలిసాక 'హమ్మయ్య !'అనుకుంది. లేదంటే ఏ ఆధారం లేకుండా ఏమిటిదని తనని ఇంటరాగేట్ చేస్తే తెలిసి తెలిసి చిక్కుల్లో పడినట్లు అవుతుందని ముందు జాగ్రత్త పడింది. అప్పుడు ఆయన్ని కలిసి ప్రొద్దున తను వచ్చిన దగ్గర నుంచీ జరిగినదంతా పూసగ్రుచ్చినట్లు చెప్పింది. మీకు చెబితే ప్రయోజనం ఉంటుందని చెప్పటానికి వచ్చాను.''''భలేవారే. ఇది మాకు మంచి ఇన్ఫర్మేషన్. ఇంతకు ముందే మాకు ఉగ్రవాదులు నగరంలోకి ప్రవేశించారని ఇన్ఫర్మేషన్ వచ్చింది. వెతుకుతున్నాం కానీ ఏమీ జాడ తెలియటం లేదు . సరైన సమయంలో మీ సహాయం అందింది. అందుకు మీకే నేను థాంక్స్ చెప్పాలి''''నేను అనుకున్నది కరెక్టో కాదో తెలియకుండా ఎలా నిర్ధారించుకోగలం సర్?'' అని అడగటంతో ఆతను నవ్వేస్తూ ''ఇప్పుడు మనకంత టైం లేదు మేడం,తీరిగ్గా అవన్నీ తర్వాత చర్చించుకుందాం.ముందు ఈ విషయం ఎంత వరకు నిజమో తెలియాలి. ఆ పనిలో పడాలి" అంటూనే ఎవరికో ఫోన్ చేశాడు.వెంటనే ఓ కుర్రోడు అతని ముందు ప్రత్యక్షమయ్యాడు.''ఏమిటి సర్,పని పడిందా?'' అని అడిగాడు.''అవునురా. చాలా అర్జెంట్.''''చెప్పండి సార్,అల్లుకుపోతాను.''బాబా టీ కొట్టు దగ్గరకు వెళ్లి అక్కడ పని లో చేరిపో. చొక్కానే చిం పేసుకుంటావో,ఏడుపు ముఖం పెడతావో నాకు తెలియదు. ఆ పచ్చ బిల్డింగ్ లో వాళ్ళు ఎక్కడికి వెళుతున్నారో,ఏంచేస్తున్నారోఎప్పటికప్పుడు నాకు ఇన్ఫర్మేషన్ రావాలి. అలాగే వాళ్ళు బయటికి వెళుతుంటే వెంటనే ఈ నెంబర్ కి కాల్ చెయ్యాలి. మిగతాది వాళ్ళు చూసుకుంటారు.'' ''అలాగేనండీ''అంటూ ఆ పిల్లాడు వెళ్ళిపోయాడు.''ఇక కంగారుపడవల్సింది ఏమీ లేదు అపర్ణ గారూ'' అన్నాడు రిలాక్స్ అవుతూ కృష్ణ కిరణ్.''అంతా సవ్యంగా జరుగుతుందంటారా?''అనుమానంగా అడిగిన ఆమెతో''క్లూ దొరకటం వరకే కష్టం. అది తెలిసిందంటే పనులు వాటంతటవే జరిగిపోతాయి. మనకు మంచి నెట్ వర్క్ ఉంది . దానిని ఉపయోగించుకుంటే చాలు.''అన్నాడు ధీమాగా."అలా అయితే మంచిదే సార్ "అంది తృప్తిగా."అయినా ఈ మధ్య బెదిరింపులు ఎక్కువై పోయాయి. ఏదో వాళ్ళ అత్తగారి సొమ్ములా అన్నట్లు తిరుపతి కొండ మీద బాంబు వేస్తాం. భద్రాచలం రాముడి గుడి లేపేస్తాం అంటూ. మనం చేతులు కట్టుకుని కూర్చుంటామా ఏమిటి?వాళ్ళ ఉద్దేశం ఏమిటో అర్ధం కాదు. అసలు కట్టడం ఎంత కష్టం?ఎంత డబ్బు,ఎంత మంది కూలీలు,ఎందరు శిల్పులు తమ శ్రమను ధారపోస్తే ఇవన్నీ మన కళ్ళముందు నిలబడ్డాయో ఎవరికీ అక్కరలేదు."అతని మాటల్లో ఎంతో వేదన.. గొంతులో స్పష్టంగా ధ్వనిస్తోంది."మీరు ఇక వెళ్లిపోవచ్చు."''వద్దు లేండి సార్. మళ్ళీ ఏ అవసరమైనా పడచ్చు. ఇక్కడే ఉంటాను. "''ఓ పౌరురాలిగా అలా ఆమె అంత భాద్యతగా వ్యవహరిస్తుంటే అతనికి ఎంతో ముచ్చటగా ఉంది. అందరూ అలా ప్రవర్తిస్తే దేశంలో ఇన్ని నేరాలే జరగవు'' అనుకున్నాడు మనసులో.ఇంతలో అతనికి ఫోన్ వచ్చింది."వాళ్ళు బయటికి వచ్చారు సర్. ఫాలో అవుతున్నాం. ఓవర్"అవతల ఫోన్ కట్టయ్యింది."ఆపరేషన్ స్టార్ట్ అయ్యింది మిస్ అపర్ణా!వాళ్ళు బయటకు వచ్చారు.వాళ్ళ వద్ద ఏ చిన్న ఆధారం దొరికినా వాళ్ళ పని మటాష్. "అన్నాడు పళ్ళు కొరుకుతూ."వీళ్ళకు ఇల్లు ఎలా ఇస్తారు సార్?""వీళ్ళ దగ్గర లెక్కలేనన్ని ఆధార్ కార్డులు ఉంటున్నాయి. ఎలా సంపాదిస్తున్నారో అర్ధం కావటం లేదు. మన యంత్రాంగం అంత వీకా అని కూడా అనిపిస్తూ ఉంటుంది.""ఇప్పుడేం చేస్తారు?నాకంతా టెన్షన్ గా ఉంది.""రిలాక్స్ అపర్ణా!వాళ్ళ ఫోన్ టాప్ చేశారు మా వాళ్ళు. ఈ విషయం గురించి ఒక్కమాట మాట్లాడినా చాలు. వాళ్ళ పని అయిపొయినట్లే"మళ్ళీ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది."వాళ్ళు ఒక్కచోట కాదు. మన రాష్ట్రంలో అన్ని ముఖ్యమైన ప్రదేశాల్లో ఒకేసారి బాంబులు పేలేటట్లు ప్లాన్ చేసారు. అందులో మన బిర్లామందిర్,ట్యాంక్ బండ్,బాసర,భద్రాచలం గుడిలు .. ఇంకా చాలా ఉన్నాయి. ఇక మనం ప్రొసీడ్ అవటమే! మీ ఆర్డర్స్ కోసం వెయిట్ చేస్తున్నాం""ఓ.కే. ప్రొసీడ్. కానీ వాళ్లకు ఆత్మహత్య చేసుకునే అవకాశం ఇవ్వకుండా జాగ్రత్త పడండి. వాళ్ళు రూమ్ కి రాగానే నాకు ఫోన్ చెయ్యండి. పబ్లిక్ లో పట్టుకుంటే వాళ్ళ వాళ్ళు మన మీద అటాక్ చెయ్యవచ్చు. మీ కాల్ రాగానే నేనూ, మన సిబ్బంది అక్కడకు వచ్చేస్తాం ""అపర్ణా!పదండి. మనం మీ రూమ్ కి వెళ్లి అక్కడ వెయిట్ చేద్దాం. ఇక ఏ మాత్రం ఆలస్యం చెయ్యటానికి వీళ్ళేదు. "అంటూనే లోపలికి వెళ్లి నిముషంలో బయటికి వచ్చాడు ముస్లిం వేషంలో.''పదండి'' అని అతను అనే వరకూ ఆమె గుర్తుపట్టలేదు అతనే కృష్ణ కిరణ్ అని.ఆటోలో బయలుదేరారు.''వాళ్ళకు గానీ,వాళ్ళ వాళ్లకి కానీ ఏ మాత్రం అనుమానం వచ్చినా మొత్తం ప్లాన్ అంతా అప్సెట్ అవుతుంది కదండీ.అలాంటప్పుడు మనం రూమ్ దగ్గరకు వెళ్ళటం కూడా మంచిది కాదేమో ""అబ్బో!కాసేపు ఉన్నావో లేదో అప్పుడే నీకు మా బుద్దులు అబ్బేసాయి. " అని నవ్వేస్తూ "మనం ఆ సందు దగ్గరే ఉంటాం కానీ అక్కడకు వెళ్ళం" అన్నాడు.టీ కొట్టు బాబ్జీ కి ఫోన్ చేసాడు "వాళ్ళు రాగానే ఎప్పుడూ మీరు పంపే అబ్బాయితోనే టీ పంపండి. కాకపొతే మా వాడు ఇచ్చే మత్తు మందు అందులో కలపండి."''అలాగే సర్ "అన్నాడు ఉత్సాహంగా.తనూ ఈ ఆపరేషన్ లో భాగమవుతున్నానన్న ఆనందం అతని మాటల్లో కనిపిస్తోంది.అంతా అనుకున్న ప్రకారమే జరిగింది.కాసేపటి తర్వాత వెళ్లి తలుపులు బ్రద్దలు కొట్టి వాళ్ళిద్దరిని కుర్చీల్లో కూర్చోబెట్టి తాళ్ళతో చేతుల్ని,కాళ్ళని కట్టేశారు. ఆ తర్వాత నీళ్ళు జల్లి మత్తు విడకొట్టారు. ఎన్ని చిత్రహింసలు పెట్టినా పెదిమ విప్పితే ఒట్టు.వాళ్ళ దార్లు వాళ్లకు ఉంటే మన దార్లు మనకి ఉంటాయి.వాళ్ళ సెల్ లోంచి వాళ్ళు మాట్లాడినట్లే మాట్లాడటంతో గుట్టు రట్టు అయ్యింది. మిమిక్రి అలా ఉపయోగపడింది. కధ సుఖాంతమయ్యింది.నిజంగానే అన్నంత పని చేసి చూపించాడు కృష్ణ కిరణ్.మొత్తం ముఠా అంతటిని ఆరు గంటల్లో పట్టేసాడు.రాష్ట్రాన్ని పెద్ద ఉపద్రవం నుంచీ కాపాడాడు. అంతే కాకుండా ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఉన్న ఆ ముఠా సభ్యులు అందరూ బయటకు వచ్చారు ఈ దెబ్బతో తీగ లాగితే డొంక అంతా కదిలినట్లు.అప్పటిదాకా వెళ్లిపొమ్మన్నా వెళ్లనని అక్కడే ఆ రూమ్ లోనే ఉంది అపర్ణ .ఆమె దేశభక్తికి అచ్చెరువొందాడు కృష్ణ కిరణ్.టీ వీ లు అన్నీ అపర్ణను ఆకాశానికి ఎత్తేసాయి. ఇదంతా ఆమె చొరవ వల్లే జరిగిందని అందరూ కొనియాడారు.ముఖ్యమంత్రి'శ్రీ గుణశేఖర రావు' ప్రత్యేకంగా ఆమెను పిలిచి సన్మానించారు.''మీకు ఆ సమయం లో భయం వేయలేదా?''అన్న విలేఖర్ల ప్రశ్న కు మన చార్మీనార్ ని కాపాడుకోవటానికి నా ప్రాణం పోయినా పర్వాలేదనుకునే నేను ఈ రంగంలోకి దిగాను''అని చెప్పటం తో అక్కడ అంతా చప్పట్లు మారుమ్రోగాయి.దీనితో ప్రతి వ్యక్తీ దేశం పట్ల భాద్యతతో వ్యవహరించాలని అందరికీ భోధపడింది.సమాప్తం*హమీ పత్రంఇందులో నేను పంపుతున్న కధ "దేశభక్తి " నా స్వంత రచనయే నని ,కాపీ ,అనువాదం ,అనుసరణ కాదని ,ఏ బ్లాగ్ లోనూ ,ప్రసారం ,ప్రచురణ కాలేదని హామీ ఇస్తున్నాను .యలమర్తి అనూరాధBank colony,
quarter no-13
Tanuku-534211
cell-9247260206
26, ఏప్రిల్ 2021, సోమవారం
ప్రపంచ తెలుగు కవితా మహోత్సవం
నిన్నటి నా ప్రోగ్రామ్ చూడాలనుకునే వారి కోసం..
https://youtu.be/fcg4BoB_vkM
8, ఫిబ్రవరి 2021, సోమవారం
7, ఫిబ్రవరి 2021, ఆదివారం
29, జనవరి 2021, శుక్రవారం
దీనికి సబ్స్క్రయిబ్ చేయి:
పోస్ట్లు (Atom)